Mond-tot-mondreclame heeft je in de praktijk gebracht in 2004. Eerst een paar readings bij Anton en toen bij mij op de behandeltafel. Je was zo’n mooi en kleurrijk mens. Een echte Rotterdamse die iedereen ongezouten haar mening gaf. Je was ook dat gevoelige, hoog sensitieve vrouwtje. Maar weinigen begrepen jou. De relaties wilden niet vlotten en je bleef alleen. Je familie wilde je nooit meer zien. Je had diepe krassen in jouw ziel, ernstige trauma’s in je kinderjaren. De trauma’s zaten zó diep dat je de emoties heel diep had weggestopt en ingekapseld. Je had stad en land afgelopen.
Bij psychiaters, psychologen geweest, bij tig alternatieve behandelaars. Je gebruikte medicijnen, je was manisch-depressief.
De healing deed je goed, je kwam met enige regelmaat altijd weer terug. Soms zaten er een paar jaartjes tussen. Eind november vorige jaar belde je mij in paniek op. Kers, ik heb kanker, je móet komen, ik móet met je praten. Je kon niet meer bij mij komen, je was te zwak. Je was weggelopen bij de longspecialist en werd een ‘weigeraar’. Zo wordt je genoemd als je reguliere hulp en chemokuren afwijst. Ik heb je een paar keren behandeld. De voetjes behandeld met kleurenpunctuur en met geurende oliën gemasseerd. Ik kon je alleen nog maar rust geven en je hebt veel van je afgepraat.
Tot die ene dag begin februari. Het duurde zó lang voor je mij binnenliet. Ik snap nog niet hoe je de deur hebt open gekregen want je kon nauwelijks nog ademhalen. Ik heb hulp ingeroepen en al snel werd je per ambulance afgevoerd. Met de huisarts jouw spulletjes gepakt, jouw laptop en telefoon en oplader. Je hebt je huisje nooit meer teruggezien.
Het is in razend tempo achteruit gegaan en een week later ben je ingeslapen, in je slaap, precies zoals ik het je had verteld. Je bent begraven in jouw trouwjurk, die je al een paar jaar in de kast had hangen (je weet maar nooit, dan heb ik die jurk alvast), je haar moest netjes en je nageltjes gelakt. Je bent begraven in je eentje, zonder iemand erbij, helemaal alleen, dat was je wens. Je hebt geen grafsteen maar een nummer. Dat was ook je laatste wens.
Lieverd, het is alweer een tijd geleden dat je rustig bent ingeslapen. Je bent altijd in mijn gedachten gebleven. Ik wil je bedanken dat je in mijn leven kwam, het was een voorrecht dat ik je healing mocht geven en mocht begeleiden tijdens de laatste maanden van je leven. Mijn innigste wens is dat vrede en heling je deel mogen.
Ik heb lang nagedacht over mijn bijdrage. Ik mocht je helpen met een waardige overgang, dat je niet hoefde te stikken en te sterven in doodsangst.
Nota bene:
Na ons overlijden gaat ons etherisch lichaam naar de zogenaamde heelkamers waar we kunnen en worden geheeld. Deze heelkamers zijn er ook om te herstellen van allerlei soorten trauma’s en daar worden we liefdevol begeleid.
Thea Terlouw heeft hier een heel mooi boek over geschreven.
Haar boek “De Heelkamers, Liefde voorbij het leven” is een aanrader voor iedereen die daar interesse voor heeft.
0 Reacties