Mijn Corona verhaal

Terugblik op een bewogen jaar

Ik kijk terug en maak de balans op van het afgelopen jaar. Onvoorstelbaar! Het is alweer een héél jaar geleden. Ik vergeet het never nooit. Een paar dagen voor mijn verjaardag de 27e februari 2020. Mijn man en ik keken uit ons raam de tuin in. We kregen allebei tegelijk, wat ook al bijzonder is, hetzelfde visioen. Overal uit alle richtingen zagen we zwarte vogels aan komen vliegen, zeker wel honderd. Hun gekrijs was oorverdovend. Ze landden als kleine vliegtuigjes in onze tuin. Jemig, zoiets hadden we nog nooit gezien. Zoals ze kwamen aanvliegen zo snel waren ze ook weer weg. De koude rillingen liepen over mijn lijf. Oh mijn god, er gaat iets ergs gebeuren. Dat kán niet anders!!!! Maar ja, je kunt er niet zoveel mee met wat je hebt mogen zien. Gewoon doorgaan met je leven. Nog héérlijk naar de kapper op mijn verjaardag en mezelf verwend bij het New Age winkeltje pal ernaast. Die houten engel in de etalage met zijn gouden vleugels en gouden hart hoorde bij mij.

We hoefden niet lang te wachten op het onheil en uitgerekend op mijn verjaardag schrijft de eerste officiële coronadode geschiedenis. Waarom in godsnaam. Toeval? We dachten eerst allemaal dat het niet zo’n vaart zou lopen. We geloofden of beter gezegd wilden het zo graag geloven. Ons overkomt dat niet. Het waait wel over. Zelfoverschatting en een ver-van-mijn-bed-show. Ook ik heb me eraan bezondigd. Hoe kan zo een klein onzichtbaar wezen zo’n impact op je hebben?

Bij mij begon het met poep, héél veel kattenpoep in onze gedeelde parkeergarage. Het hoekje waar onze auto staat is een heerlijke vervanging van de kattenbak die blijkbaar bij één van onze buren in huis ontbreekt. Getsie, te vies gewoon. Op een multitasking-zaterdag eind september met prachtig nazomerweer ging ik poep ruimen en wilde daarna snel door om van de zon te genieten. Snel een paar toastjes eten. Toen gebeurde het. Ik verslikte me zó ontzettend erg dat ik kokhalzend over het aanrecht er bijna in bleef. De dag erna had ik geen stem meer. Geluk bij een ongeluk, ik moest noodgedwongen al mijn klanten afzeggen. De slijmvliezen van mijn keel en bronchiën waren dusdanig beschadigd dat ik zélf de deuren had geopend voor het kleine onzichtbare wezen. Beschadigde slijmvliezen, beschadigd immuunsysteem, de deur open zetten voor indringers.

Gelukkig ben ik niet zo heel erg ziek geweest, maar ziek genoeg om doodmoe gekluisterd te zijn aan mijn bed. Mijn stem kraakt af en toe nog steeds behoorlijk om mij eraan te herinneren het niet te gek te maken met multitasking.

Wat heeft Corona me opgeleverd? Diep inzicht in mezelf. Verwerking van een hele diepe laag uit mijn kindertijd in lang vervlogen DDR tijden. Om maar een paar te noemen. Opgesloten voelen, niet vrij voelen, niet vrijuit mogen spreken. Je mond houden. Wat weet jij nou? Doen wat je wordt opgedragen en geen commentaar. Onveilig voelen. Al met al ben ik in december een schrijfcursus gaan doen om mijn schrijfangst te overwinnen. Ik heb fantastische vrouwen mede-cursisten mogen ontmoeten. Gelijkgestemde vrouwen. Het schrijven zet ik door.  Zo is Corona voor mij een blessing in disguise voor mij geworden. Dit jaar op mijn verjaardag is de cirkel weer rond.